Fly4free.pl

Róg Afryki już dłuższy czas chodził mi po głowie. Wiedziałem, że chcę zobaczyć Dżibuti oraz korzystając z biletów milowych zobaczyć też Burundi, którego nie widziałem jeszcze w Afryce Wschodniej. Kupiłem więc bilet WAW-JIB i powrót BJM-WAW Ethiopianem za mile i zastanawiałem się co dalej. 10 dni to sporo czasu na te dwa małe kraje, więc zacząłem zgłębiać Somaliland i Somalię. Nawiązałem kontakt z Visit Horn of Africa i miałem ochotę zobaczyć w Somalii coś więcej niż Mogadiszu. Koszty jednak dla samotnego podróżnika są zbyt duże na to, co ten kraj oferuje. Nie szkoda mi wydać kasę na świetną atrakcję, ale wydać grubą kasę na to by zobaczyć przylądek, gdzie jest faktyczny róg Afryki, a w rzeczywistości tylko kawałek plaży to trochę bez sensu.

Zdecydowałem się więc na fajną opcję 4h w Mogadiszu, w sam raz by wypić espresso ?. Taka opcja kosztuje dla podróżnika solo 400$. Druga opcja to zostać na noc – program ten sam, dodatkowo tylko nocleg, bo rano zabierają tylko na lotnisko. Cena 800$. Trochę niepotrzebny wydatek.

Dni wybrałem, trzeba było rozejrzeć się za biletem. Gdy pytałem na grupie warszawskiej o dopłaty do biletu z Mogadiszu, odezwał się do mnie @kamo375 z pytaniem czy faktycznie lecę do Mogadiszu. Po twierdzącej odpowiedzi zapytał czy może lecieć ze mną. Dobrze mieć towarzystwo, więc od razu się zgodziłem.

Czas szukać fixerów. W Dżibuti dla mnie obowiązkowe było zobaczenie jezior Abbe i Assal. Polecany przewodnik Daniel podaje dość spore ceny (solo 700$, dwójka po 450$, trójka po 350$) za 2 dni. Sporo, ale co zrobić. Dżibuti to drogi kraj, a nad Lac Abbe jednak trzeba mieć porządne 4x4 i jechać 3h off roadem od asfaltu. Decydujemy się.

Somaliland – są różne relacje. Ponoć podróżnikom dodają żołnierza defaultowo. Oprócz rysunków naskalnych w Laas Geel (6 km od drogi głównej), chcieliśmy zobaczyć Berberę i Shaikh. Samochód z kierowcą i żołnierzem 500$ na dwa dni za 2 osoby, załatwiane przez hotel Oriental w Hergeisie. Dla solo travellera mówili, że 350$. Nie wiem dlaczego różnica, bo nocleg i jedzenie nie było wliczone. Przełknęliśmy.

Burundi – planowałem zwiedzać bez przewodnika, choć koniecznie chciałem zobaczyć drummersów z Gishora oraz wioskę Pigmejów. Bez przewodnika ciężko tam się dostać i zsynchronizować. Rozmawiając z Burundi Guides na FB, zapytaliśmy też o opcję DR Kongo i goryle w Kahuzi-Biega. Okazało się, że są skorzy do negocjacji – 2200$ za dwie osoby na 4 dni, wszystko wliczone, łącznie z permitami na goryle. Potem tak to liczyliśmy sami to w sumie dużo na nas nie zarobili – 400$ sam permit, 100$ wiza DR Kongo, ponad 100$ terenówka od granicy do parku i z powrotem, to już ponad połowa tej kwoty.

Finalnie trasa wyszła bardzo ambitna i ciekawa w przeżycia. Już słyszę te głosy: „Ale frajerzy, tyle kasy wydali, to nie są podróżnicy. Prawdziwi podróżnicy jeżdżą po najtańszym budżecie” ?. Prawda niestety jest taka, że jak chce się zobaczyć te miejsca to nie ma innego wyjścia. Dla mnie kompletnie bez sensu jest jechać np. do Dżibuti i nie widzieć jezior.
Zaczynamy ?Do Addis dolatywaliśmy oddzielne z powodu różnej dostępności biletów za mile. Samolot kamo był opóźniony, więc skorzystałem z jego *G i wszedłem do saloniku. Na miejscu niespodzianka, usłyszał nas @jacek96 i we trójkę spędziliśmy trochę czasu. Ja leciałem przez VIE, szybko i składnie, a kamo przez IST i CAI. Spotykamy się ponownie w ADD i odwiedzamy salonik. Do Dżibuti lecimy w Q400 - nie ma zbyt wielu pasażerów.

Pomimo załatwionej online e-visa (12$) na lotnisku i tak chcieli LOI (Letter of Invitation). Dostaliśmy je od przewodnika, więc nie było problemu by pokazać. W kantorze wymieniają tylko dolary w setkach.
Z lotniska można wydostać się tylko taksówką za 20$. Pytaliśmy w pobliskim autobusie, ale nie chcieli nas wziąć. Mamy nocleg w Djibguesthouse za 70$ pokój z łazienką. To najniższe ceny w Dżibuti. Pokój dość spory, łóżko twarde. W oczy rzuca się ogromna jednostka klimatyzacji, na oko z 5.4 kW. Teraz pod koniec grudnia jest przyjemne 26-28 stopni, choć na słońcu jest bardzo gorąco. A to przecież najzimniejszy okres w roku.

Jest piątek i prawie wszystko jest zamknięte.

Idziemy na spacer najpierw w okolice portu i od razu spotykamy się z mega niechęcią do robienia zdjęć. Dosłownie każdy się czepia jak wyciąga się aparat lub telefon. Robię szybko zdjęcie minaretu i idziemy wybrzeżem wzdłuż portu.







Zatrzymujemy się w dobrej restauracji na jedzenie, piwko można kupić, ale tylko importowane. Dochodzimy do centrum handlowego, ale widzieli mój aparat i nie chcieli mnie wpuścić do środka! Co za bezsens.

Obok w jakiejś sadzawce miejscowy łowi ryby.



Następnie zwiedzamy trochę centrum. Jest zniszczone, choć lekkie naleciałości kolonialne w architekturze pozostały i pewnie kiedyś robiły ciekawy klimat. Wyciągam aparat i zaraz zgarnia nas policja. Nie wolno robić zdjęć. Gościu na szczęście bardzo słabo mówi po angielsku. Chyba chciał wyciągnąć łapówkę dla szefa, ale się wykpiliśmy.





Wracamy powoli do hotelu, oglądamy kościół katolicki i starą stację kolejową. Wieczorem jeszcze spotykamy się z naszym przewodnikiem na debrief. Powiedział, że dołączy do nas trzecia osoba, więc z przyjemnością przyjmujemy do wiadomości, że zapłacimy po 350$, a nie po 450$ za wycieczkę na oba jeziora.

Idziemy wcześnie spać. W końcu po nocy w samolocie jesteśmy zmęczeni, a i rano czeka pobudka.poczekajcie..., na widok Abbe opadnie szczęka :)Rano odbiera nas przewodnik, dołącza Irlandka z naszego hotelu, którą widziałem na śniadaniu. Była wcześniej w Erytrei i Somalilandzie i mówi, że do wizy na lotnisku w Hargeisie potrzebne jest LOI. Rzutem na taśmę wysyłam maila do hotelu by nam przysłali LOI.

Mamy terenowego Landcruisera na rynek afrykański. Taki sam, którym jeździłem rok temu w Sudanie Południowym i Etiopii. Samochód ma max 5 lat, choć wygląda na 30. Ważne, że dobrze jeździ w terenie :)

Wyjeżdżając z Dżibuti city, Daniel opowiada nam trochę o realiach kraju. Jest tu wiele baz wojskowych (chyba z 5?) i przez to wynajęcie mieszkania to koszt minimum 2k$. Najbardziej rozpanoszyli się Chińczycy, których nota bene w ogóle nie widzieliśmy. Natomiast mają wielki port podziemny (!), gdzie nawet rząd Dżibuti nie ma pojęcia co wpływa, a co wypływa z niego. Mijamy też największą inwestycję w kraju - chińskie centrum logistyczne, które jest tak ogromne, że ma w środku swoje nazwy ulic i znaki drogowe.

Na drodze wylotowej jest ogromna ilość etiopskich tirów, które ciągną towary do kraju. Dżibuti żyje na taxach z nich. Przewodnik mówił, że Etiopia szuka obszaru do zaanektowania z dostępem do morza - myślałem, że zaatakuje militarnie jakiś kraj, ale szybko się okazało, że chodzi o coś innego - wrócę do tego w późniejszej części relacji.

Nasz pierwszy cel do miejscowość Ali Sabieh. Spodziewałem się pustynno-kamienistej drogi, ale okazuje się, że zmiany klimatyczne przynoszą tu sporo opadów deszczu i jest dość zielono. Ali Sabieh to miasteczko, które powstało przy starej linii kolejowej z Dżibuti City do Etiopii, a z tej linii dużo nie zostało...



Nowa linia biegnie daleko za miasteczkiem. A samo miasteczko to "ch..., d... i kamieni kupa" cytując klasyka ;)

Gdy tylko wyciągam aparat to od razu jest wielki sprzeciw miejscowych, nawet jak nie robię im zdjęć. No ale techniki z biodra mam opanowane ;)







Przyjechaliśmy tu właściwie tylko po to by przerwać trochę długą podróż nad jezioro Abbe. Do zwiedzania jest kompleks katolickiego kościoła. Katolików w Dżibuti jest <1%, więc nie ma tu zbyt dużo wiernych. Natomiast była szkoła i biblioteka. Jest też ksiądz z Kongo.







Przejeżdżamy jeszcze przez centrum. Mogę zrobić zdjęcia z samochodu. Jedną z rozrywek jest oczywiście żucie khatu, sprowadzanego z Etiopii. Gałązki z liśćmi są przykryte, bo szybko tracą świeżość.



Jeszcze okolice stacji kolejowej - shithole jakich mało.



Po lunchu dojeżdżamy do Dikhil. Tu się kończy asfalt i czeka nas 3h po terenie. Spotykamy zaraz małpki z ciekawymi dupami ;)



Droga najpierw jest szeroka, mijamy jakąś wioskę i robi się naprawdę trudno. Bez wysokozawieszonego 4x4 nie da się przejechać.



W końcu zaczyna być widać pierwsze kominy. Mamy ponad godzinę do zachodu, więc sporo czasu by się rozejrzeć.



Zostawiamy graty w obozie i jedziemy. Samochód w pewnym momencie trzeba zostawić, ponieważ by się zapadł. Kominy powstały jak teren był zalany jeziorem, a odpływ wody spowodowały tamy po stronie etiopskiej...



Słońce chyli się ku zachodowi, więc zaczyna się gra światła.





W oddali widać jezioro. Kominy są bardzo kruche, pokryte jeszcze przez drobnoustroje. Na niektóre wchodzimy, ale przewodnik każe bardzo uważać.





W oddali widać lud Afar i ich zwierzęta. W szoku byliśmy, że ktoś tu żyje. Teraz jest gorąco, a w lecie zupełnie nie do wytrzymania.







I już prawie zachód...



Ten najwyższy komin zwany jest minaretem.



Czas na najlepsze show natury i kolory światła...



















W obozie jeszcze kolacja. Jest około 17 turystów. O dziwo są toalety i bieżąca woda na prysznic. Zajmujemy jeden namiot i kładziemy się wcześnie spać, bo czeka nas pobudka o 5:30 na wschód.

edit - jeszcze był krótki występ artystyczny :D

https://www.youtube.com/watch?v=Npi8iQCS0VEPobudka zaraz po 5, mycie zębów i jedziemy w to samo miejsce. Jest Sylwester, więc będzie to dłuuuugi dzień.



Robi się jasno, ale jeszcze nie ma wschodu. Jest może z 23 stopnie i naszemu przewodnikowi jest zimno. Tym razem pokazuje nam inne miejsca, tzn. gorące źródła. W sposób pokazany na zdjęciu zbiera ciepło:



Pokazuje nam sztuczkę - jak zapala papierosa i wdmuchuje dym w wodę to nagle robi się dużo pary wodnej. Ciekawe jaki proces tam zachodzi.





Idziemy powoli w stronę jeziora. Krajobrazy są naprawdę genialne...





No i jest - wschodzi słońce. Może minutka i już cała kula jest nad ziemią.









Do samego jeziora dojść się nie da, jest zbyt grząsko. Flamingi robię na 300 mm



Miejscowa ludność już przyszła po wodę. Co ciekawe wiedzą, która woda nadaje się tylko do mycia, a która do picia.



Robię zdjęcia też z daleka, oni też mają awersję na aparat...