Fly4free.pl

Dzień 21 Novi Ligure - Cremona 6 VII 143.65km, 7:49:52 czas jazdy, 160 m suma podjazdów
[url] https://www.strava.com/activities/2509541622 [url]
Włoskie niziny rozpocząłem od prawie 40 km delikatnego zjazdu z resztek gór, jadąc początkowo odcinkiem który kilka dni wcześniej pokonywali kolarze w Giro d’Italia. Początek łatwy i przyjemny no i tak też zapowiadał się cały dzień. Za Vogherą zacząłem trochę kombinować i odbiłem w kierunku rzeki Pad, aby tam rozpocząć jazdę ścieżką rowerową eurovelo 8 dalej na wschód. Mapy pokazywały że szlak jest, ale na miejscu niczego takiego nie zastałem, więc byłem troszkę zły że muszę dalej jechać bocznymi drogami zamiast elegancką ścieżką. Dopiero po powrocie do domu okazało się że ścieżka jest, ale po drugiej stronie rzeki i po prostu mapy google, bryton.web i maps.me mają inne informacje. Tak więc zawiedziony jechałem dalej, już znudzony tym samym płaskim krajobrazem pól. Znudziły mi się one chyba już po 50 km, a tu jeszcze troszkę czasu będę musiał z nimi spędzić. Ciekawe tego dnia było tylko opuszczone osiedle/wioska na zamkniętej drodze oraz typowo włoskie zabytkowe centrum Piacenzy. Choć płasko, to jechało się ciężko ponieważ znów słonko zdrowo przygrzewało do 35°C, a lasów po drodze nie spotkałem. Dowlokłem się do Cremony, gdzie rozłożyłem się na dość świeżym, nowym kempingu za 10€, na którym jeszcze nie zdążyły urosnąć drzewa. To było trochę słabe że praktycznie nie ma cienia na kempingu, ale chociaż mieli prysznic, tyle że płatny 0,5€ za 4 minuty lania wody. Lepsze to niż nic, chociaż się spokojnie przespałem i pooglądałem zające kicające wokół namiotów.





Dzień 22 Cremona - Werona 7 VII 101.90km, 5:39:37 czas jazdy, 174m suma podjazdów
[url] https://www.strava.com/activities/2514893781 [url]
Wystartowałem chwilę po 8 i od początku czułem że to nie będzie dzień pełen sukcesów. Znów zapowiadało się nudno, po nasyceniu się widokami wybrzeża i Alp. Dość powiedzieć że pierwsze i ostatnie 30 km drogi tego dnia, to linie proste wśród pól. Tak więc trochę zamuła. Od startu pierwsze co mnie zaciekawiło, to za miasteczkiem Goito spodobała mi się sieć kanałów nawadniających pola, poprowadzona przy samej drodze. Dalej wśród pól wyłoniło się miasto Villafranca di Verona, w którym wpadł mi w oko ciekawy zamek w centrum miasta. Nie mogłem jednak do niego wejść, ponieważ odbywał się w nim festiwal muzycznym, w którym brali udział m.in. Slash, Slayer czy Jethro Tull. Czułem się mocno zmęczony, w ciągu dnia musiałem sobie nawet uciąć drzemkę pod jakimś ogrodzeniem w cieniu, więc uznałem że nie ma co jechać na siłę. Uznałem że tego dnia mam już dość i licznik stanął na nieco ponad 100 km, pomimo że mogłem jeszcze kilka godzin popedałować. Dotarłem do Werony w której trafiłem na kemping położony na wzgórzu, w murach dawnego zamku, z którego rozciągał się piękny widok na miasto. Podjazd do kempingu bolał, ale na miejscu choć bardzo ciasno to było przytulnie. Pierwsze co zrobiłem to rozbiłem namiot i zasnąłem zmęczony na 2 godziny i obudziła mnie dopiero zbliżająca się burza. Przez kilka minut sypało obficie gradem, niszcząc wszystko co delikatniejsze. Po deszczu na kempingu ktoś się poślizgnął na liściach i podobno złamał nogę uciekając przed bolesnym gradem. Noga pewnie bardziej zabolała, widziałem tylko że karetka podjechała i pechowca zabrała. Ja na szczęście niczego nie straciłem, więc zjadłem, wypocząłem i mogłem się upajać zachodem słońca nad piękną Weroną. Bardzo romantyczny koniec ciężkiego dnia ;)








Dzień 23 Werona - Oriago 8 VII 125.22km, 7:04:42 czas jazdy, 84m suma podjazdów
[url] https://www.strava.com/activities/2514939670 [url]
Jako że się wyspałem wciągu poprzedniego dnia, czułem się rano wypoczęty i czułem ponownie że wróciło trochę energii. Weronę już kiedyś odwiedziłem na nogach, więc rowerem przejechałem przez centrum obok domu Julii oraz oczywiście objechałem wokół koloseum. Zabytkowa Werona towarzyszyła mi do rzeki Adyge, wyjazd z miasta dość nieciekawy, ponieważ brak ścieżek rowerowych i jazda chodnikiem oraz dość ruchliwą drogą. Krajobraz zaczął się robić o tyle ciekawszy że chociaż od północy towarzyszyły mi Alpy, więc jakoś tak już przyjemniej było wśród tych pól. Krążąc tak wśród nich, musiałem nawet jedną „wyspę górek” lekko ominąć i tak dotarłem do Padwy. Miasto jak chyba większość we Włoszech, zabytkowe, ładne i klimatyczne. W mieście pełno zabytkowych kościołów i kamienic. Postanowiłem sobie odpocząć na Prato della Valle, czyli na placu/parku otoczonym wodą z pomnikami zasłużonych mieszkańców. Wylot z miasta i odcinek wzdłuż rzeki za nim, miałem okazję jechać w końcu jakąś ścieżką rowerową. Czasem prowadziła ona normalną drogą gdzie ruch był jednak niewielki i w ten sposób dotarłem do Oriago gdzie dobiłem do kolejnego kempingu za 18€. Ten był bardzo duży i o dziwo jak na Włochy czysty. Podczas robienia sobie posiłku, pogadałem z pewnym podpitym holendrem, który proponował mi małże wyłowione z weneckiej laguny. Spróbowałem i raczej mi nie posmakowała słona breja śmierdząca mułem, a tamten cały gar sobie tego nagotował. Po kolacji przyszła ponownie wieczorna burza, jednak już bez gradu ale z bardzo silnym wiatrem. Połamało kilka gałęzi, coś komuś zwiało, ale ponownie obyło się bez strat, więc jutro czeka mnie Wenecja.





Dzień 24 Oriago - Palmanova 9 VII 126.11km, 6:52:49 czas jazdy, 144 m suma podjazdów
[url] https://www.strava.com/activities/2518137639 [url]
Poranek polegał na dotarciu do Wenecji najbrzydszym odcinkiem wycieczki. Dojazd do mostu prowadzącego do miasta, prowadził mnie przez przez brzydki obskurny port, więc wstęp do niby ładnej Wenecji fatalny. Dojazd do mostu rowerem dość trudny, ale w końcu trafiła się ścieżka rowerowa która doprowadziła mnie potem do samej Wenecji. Most nad laguną ma prawie 4 km i jedzie się nim bardzo przyjemnie kiedy wokół jest woda, ale ciekawiło mnie jak wygląda sytuacja podczas jakiegoś sztormu, ponieważ tracisz równowagę i wpadasz przez niziutki, bo 0,5 metrowy murek do wody. Mnie takie przygody nie spotkały, więc dojechałem do Wenecji i szukałem miejsca, gdzie mogę zostawić w zacisznym miejscu bezpiecznie rower. W głąb Wenecji jest zakaz jazdy rowerem, zresztą w niewielu miejscach się da nim jeździć przez to że mostki nad kanałami są usiane schodami. Rower przywiązany, co cenne to do plecaka i ruszyłem w miasto. Ciężko nazwać zwiedzaniem 2 godzinny spacer po najważniejszych miejscach miasta, za które uznałem plac Św. Marka, Canale Grande oraz spacer wąskimi uliczkami i podglądanie mniejszych kanałów. Tyle mi musiało wystarczyć, bo jednak zostawianie roweru z resztą bagażu na dłużej, nie daje spokoju ducha podczas zwiedzania. Zobaczyłem co się udało i ruszyłem dalej, rower był nietknięty. Przejechałem ponownie na ląd i pojawił się problem jak przejechać rowerem na drugą stronę autostrady, torów i małego kanału. Na street view wypatrzyłem drogę która nie wyglądała na bardzo ruchliwą, więc zaryzykowałem. Jak już wjechałem to nie było odwrotu, trochę się po chwili wystraszyłem bo wyglądało to jak wjazd na autostradę, a z opisów na znakach nic po włosku nie rozumiałem. Na szczęście nic takiego nie było, udało się dojechać na drugą stronę i mogłem jechać wzdłuż zarośniętej laguny dalej. Powoli kończył mi się pakiet internetu, więc stanąłem i zadzwoniłem do obsługi orange co dalej. Smsy mówiły że po skończeniu pakietu w UE będzie prawie 2zł/mb, aplikacja że jeszcze więcej, a pani przez telefon że tylko jakieś grosze za aż 1 GB. Fajnie, tylko wszystko w cały świat, więc rozmowę nagrałem, bo konsultantki słowa są święte i po przyjeździe do domu oczywiście naliczyli mnie ponad 200 zł więcej :D Na szczęście wysłałem do orange nagraną rozmowę z tym co mi pani obiecała i zwrócili mi nadpłatę. Trochę nieprzyjemie jechać z taką niepewnością co to będzie, ale skończyło się dobrze. Wracając do wycieczki, kolejne kilometry jechało się kiepsko dość ruchliwą drogą pełną aut. Niby wzdłuż wybrzeża prowadziła ścieżka eurovelo, ale ja już włoskim ścieżkom nie zaufałem. Takimi drogami dotarłem w okolice mojego kolejnego punktu, czyli miasteczko Palmanova. Rozbiłem namiot w lesie, których w północnych Włoszech mało i zakończyłem dzień.









Dzień 25 Palmanova - Logatec 10 VII 102.29km, 7:12:54 czas jazdy, 1172 m suma podjazdów
[url] https://www.strava.com/activities/2520924693 [url]
Dzień rozpocząłem od dotarcia do miasta Palmanova, które zaciekawiło mnie swoim kształtem. Patrząc z nieba lub z map zauważymy że miasto ma kształt sześciokąta bądź gwiazdy i było tworzone jako miasto idealne. Przejechałem przez wał zewnętrznej gwiazdy, następnie przez mury sześciokąta i znalazłem się w mieście, w centrum którego znajduje się oczywiście sześciokątny plac. Z powierzchni ziemi miasto nie robi aż takiego wrażenia, ale samo w sobie na pewno jest swego rodzaju ciekawostką, która przyciąga tam turystów.

Po 20 km dotarłem do granicy Włoch ze Słowenią i w sumie cieszyłem się że opuszczam ten kraj, ponieważ nie jest on zbyt przyjazny dla turystów na rowerach z sakwami. Włosi to bardziej rowerzyści kolarze niż powolny trekking. Znudziła mnie też długa jazda niziną, więc w końcu krajobraz ponownie pojawi się przyjemniejszy dla oka. Granicę przekroczyłem i zaraz za nią wpadł mi w oko ciekawy cmentarz, który był tą granicą podzielony. Ciekawe jak to jest być pochowanym w dwóch krajach, choć w sumie dla zmarłego to chyba bez różnicy. Za czasów żelaznej kurtyny cmentarz ten służył też do nielegalnych ucieczek z krajów komunistycznych do wolnej Europy. Przez Słowenię jechałem początkowo doliną, w której jazdę przeszkadzał bardzo silny wiatr w oczy. Jazda z prędkością 10-14 km/h pod wiatr nie tylko męczyła, ale też bardzo mnie denerwowała. Powoli dotarłem w końcu do miasta Ajdovščina z którego miała się rozpocząć kolejna przygoda z długim podjazdem. Odpocząłem przed wyzwaniem i ruszyłem w 15 km podróż w górę, która zajęła mi w sumie prawie 3 godziny. Bardzo długo zeszło ze wszystkimi postojami na odpoczynek i podziwianie z góry doliny. Okazało się że Słoweńska góra, była najwyższym jednorazowym podjazdem w tej wycieczce jak i w moim życiu. Pokonałem prawie 800 m podjazdu w górę, głównie w słońcu i dość normalnej jak na tą wycieczkę temperaturze, bo 27°C. Cel na ten dzień został wykonany, dalej mogłem już sobie na spokojnie zjechać trochę w dół i szukać kolejnego noclegu na dziko. Z tym nie było większych problemów, ponieważ jechałem przez las, więc pozostało tylko znaleźć dogodne miejsce. Cieszyłem się po tej górze, bo wiedziałem że większych podjazdów już do końca wyprawy mieć nie będę, więc powoli można było myśleć o końcowym etapie wycieczki. Dotychczas zastanawiałem się czy robić południowe jądro, jednak tego wieczora uznałem że trzeba próbować bo potem będę żałować że tego nie zrobiłem. Tak więc następnego dnia trzeba będzie odbić na południe, bardziej dosłownie dla jaj niż dla chęci zobaczenia nizinnej części Chorwacji.









Dzień 26 Logatec - Sveta Ema 11 VII 153.20km, 8:01:55 czas jazdy, 521 m suma podjazdów
[url] https://www.strava.com/activities/2523994199 [url]
Poranek w górach przywitał mnie przyjemnym chłodem, więc ubrany w bluzę ruszyłem w stronę stolicy Słowenii, Lublany. Do miasta docieram ścieżką rowerową i przez samo miasto również można na spokojnie przejechać siecią ścieżek rowerowych. Miła odmiana po sąsiadach. Sama Lublana jest niewielka, ale przyjemna. Zwiedzałem ją już kilka lat temu, więc przejeżdżam przez centrum wzdłuż rzeki Lublanicy, przypominając sobie stare czasy i najważniejsze punkty. W centrum oczywiście poza starym miastem zamek, potrójny most oraz most z posągami smoków. Chwilę odpoczywam w mieście, robię zakupy i szlak prowadzi mnie doliną rzeki między góry. W końcu zrobiło się bardzo przyjemnie, jadąc płaską ścieżką, lasem wśród gór. W takich okolicznościach przejechałem kolejne 60 km i odbiłem w kolejną dolinę, która prowadziła mnie do miasta Celje. Po drodze odwiedziłem Lasko, słynące ze swojego browaru i akurat trafiłem na jakieś święto piwo w tym mieście. Nie napiłem się bo nie wypada, więc doliną dotarłem do Celje i z Celje, kolejną już mało ciekawą dolinką dotarłem do Sentjur. Wyszukałem kemping przy termach na chorwackiej granicy za 17,5€ i mogłem zadowolony ze 153 przebytych km odpocząć. Zrobiłem trochę więcej niż się spodziewałem tego dnia, ale warunki pogodowe jak i praktcznie brak większych podjazdów pozwoliła na w końcu normalny dzień. Na pewno też zmotywowała mnie podjęta decyzja i chęć wykonania największego penisa na świecie.